Het verhaal van de “kleine machine die Italianen hielp groeien” in 200 afbeeldingen.

Iedereen die tussen de jaren 60 en 70 zijn rijbewijs haalde, had minstens één 500 in zijn leven.

Ook ik had er graag een gehad zodra ik mijn rijbewijs had, maar mijn vader zag er tegen op om me auto te laten rijden toen ik achttien werd. Ik kon dus pas rijden na mijn afstuderen. Maar ik heb het goedgemaakt.

Ik bezat een tweecilinder en nog steeds hou ik ervan om in mijn auto door Rome te rijden, een groenblauw F uit 1970 waarvan de eerste eigenaar niemand minder was dan Gabriele D’Annunzio, neef van de dichter.

Ik vind de 500 wonderbaarlijk, omdat je rustig door de stad kunt gaan zonder de gedachte dat iemand je ziet. Het is geweldig voor geheime vergaderingen… Wat kan ik nog meer zeggen? Ik denk dat de 500 nog steeds een actuele auto is, de enige die het verstrijken van de tijd niet kent.

De 500 is en zal altijd in de harten van Italianen blijven, in herinnering maar vooral in het dagelijks leven. Ik verwelkom dit nieuwe redactionele initiatief, dat zal bijdragen tot de verdere verspreiding van deze authentieke legende.